Rijstogels (Padda oryzivora), waren in het verre Oosten 'pest' vogels. Deze paddy (ongepelde rijst) eters knipten met hun scherpe bek de schaal er zo af.

Ze vraten hele oogsten van de boeren op en werden massaal afgeschoten en vergiftigd.  In het westen werd het een leuke vogel gevonden en toen de luchtvracht business begin jaren 50 het vervoer van levende dieren als bron van inkomsten ontdekte was de tijd rijp voor de handel. In het begin kwamen de rijstvogels mondjesmaat op de markt en naarmate de vangstmethodes verbeterden en de vliegtuigen meer vrachtruimte kregen (DC8) werd de handel belangrijker. In Indonesië ontstond een hele industrie van vangers, vervoerders, krattenbouwers en exporteurs.

Sommige exporteurs slaagden erin door het verkrijgen van exportvergunningen, die steekpenning gevoelig waren, een groot deel van de markt in handen te krijgen. 

Een bedrijf als S. Pattikawa leverde, in het seizoen als de rijst rijpte, 5 tot 10.000 rijstvogels per week. Op de top van de productie periode gingen er 10.000 rijstvogels per week naar de firma van Dijk. In de vrachtruimen van de DC8 zaten dikwijls meer rijstvogels dan koffers!

De inkoopprijs was tussen de 10 en de 20 cent per stuk en de luchtvrachtkosten tot Schiphol waren ongeveer 15 cent per stuk. De opbrengst op de markt was 2,50 gulden per paar als er veel 'vraag' was door de winkeliers. Voor grote aantallen 100 paar bijvoorbeeld was de prijs 1,50 per paar en iemand als Molinar in Turijn nam gerust 500 paar af en kreeg een nog scherpere prijs.

Bij stagnerende verkoop zaten er zo maar 5 tot  15 000 rijstvogels in voorraad en waren alle volières volledig gevuld.  Dan moesten de rijstvogels voor elke prijs verkocht worden. Aan de andere kant als er te weinig aanvoer was steeg de prijs naar 4 en 5 gulden per paar! Een zeer, beweeglijke, handel. Indrukwekkend was de ongelooflijke herrie van fladderende vleugels als alle vogels gelijktijdig opvlogen.